ညိဳေခ်ာေလးမို႔ ပိုစြဲတယ္

`ေခြးေတြ.. ရွင္တို႔ … ေခြးေတြသိလား´
`အငံု´ ငယ္သံပါေအာင္ၾကံဳးေအာ္ျပစ္လိုက္ေသာ အသံေလးက တိုက္ၾကီးအတြင္း ဗံုးေပါက္ကြဲသလို ျမည္ဟီးသြားေလသည္။ အငံုေမေမ၊ ပြင့္က ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေနေသာ ထမီကို ကေယာင္ကတမး္ဆြဲယူၿပီး ေျခမွစြပ္၀တ္ခါ၊ ေျပက်ေနေသာ ဆံပင္ကို ကပိုကရို ထံုးဖြဲ႔သည္။ ႏို႔ႏွစ္လံုးအေပၚသို႔ အလိပ္လိုက္ေလးတက္ေနေသာ ဘရာစီယာကို အတင္းဆြဲခ်ၿပီး အံုၾကီးထြားၾကိဳင္းေသာ ႏို႔ၾကီးႏွစ္လံုးကို ဖံုးဖီကာကြယ္သည္။
ဦးဦးသံဒိုင္က ပုဆိုးကို ေကာက္၀တ္ၿပီး တံခါး၀သို႔ သုတ္ေျခတင္ရန္ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။
`လူယုတ္မာၾကီး.. ရွင္ျပသနာတတ္သြားခ်င္လား. ထိုင္စမ္း.. ဘယ္မွမသြားနဲ႔´
ေျခာက္ေပးနီးပါးထြားၾကိဳင္းေသာ ကိုသံဒိုင္က (၁၆)ႏွစ္သမီးေလးအငံု၏ အဆိုကို ေလးစာရိုက်ိဳးစြာ လိုကနာရွာသည္။
`အကုန္.. ေစာက္ရွက္ကြဲကုန္မယ္´
အငံုက နာဇီဟစ္တလာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဟိန္းေဟာက္သည္။ ပြင့္က ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ခါ တရႈံရႈံငိုေနရွာသည္။
`ၾကည့္ပါအံုးရွင္.. ဒါ.. ဧည့္ခန္းရွင့္.. ဧည့္ခန္း.. က်မဒက္ဒီ.. ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ခံေတြ႔ဆံုတဲ့.. မဂၤလာရွိတဲ့ ဧည့္ခန္း သိၾကရဲ႕လား´
အငံု႔စကားသံသာ ထြက္ေပၚေနၿပီး လူၾကီးႏွစ္ေယာက္စလံုးထံမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။
`က်မ အံ့ေအာတယ္.. ဦးဦးသံဒိုင္၊ ဒက္ဒီဆံုးတာ ႏွစ္လပဲရွိေသာတာပါ၊ ရွင္တို႔ဒီေလာက္ ေသာင္းက်န္းၾကဘို႔ မေကာင္းဘူး´
ပြင့္ေရာ ကိုသံဒိုင္ပါ ေခါင္းငံု႔ဆိတ္ၿငိမ္ေန၏။
`ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားၾကီး သေဒါင္းစားဘ၀နဲ႔ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွာ ေနရတဲ့ဘ၀ကကယ္တင္လာတဲ့ ဒက္ဒီမွက္နွာကိုမွမေထာက္မထား ခင္ဗ်ားမို႔ဗ်ာ´
`ဦးဦးအျပစ္ေတြခ်ည္းပါအငံု´
`ဟုတ္တယ္၊ မာမီလဲပါတယ္.. မာမီဘာျဖစ္လို႔ ရာဂျပင္းထန္းသြားရတာလဲဟင္´
`အငံု..´
ပြင့္အသံက နီရဲေသာမ်က္လံုးေတြၾကားမွ ရွက္ေဒါသႏွင့္ ကန္ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
`နားေထာင္ေနလို႔ အေကာင္းအမွတ္နဲ႔အငံု.. ဒါလူၾကီးေတြကိစၥ.. ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ယူၾကမွာဘဲ.. လင္မယားလိုေနတာဆန္းသလား´
`ရွင္.. ေမေမ.. အဲ.. အဲဒါ.. ေမေမပါးစပ္က ထြက္.. ထြက္လာတဲ့စကားေတြ.. ဟုတ္လား´
အငံုအံ့ေအာသလို ၀မ္းလည္းနည္း ရွက္ေဒါသလည္း ပိုမိုျပင္းထန္သြားသည္။
`ဟုတ္တယ္.. င့ါပါးစပ္ကေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ´
မဟုတ္ပါ.. မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေမေမသည္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အလႊာမွ ႏူးညံ့စြာ ေမြးဖြားသန္႔စင္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အငံုသိသည္။ ဒက္ဒီရွိစဥ္က ဒက္ဒီမွလြဲ၍ ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ တစ္ဦးခ်င္း လက္ခံစကားေျပာခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာဆန္ဆန္၊ နန္းဟန္ႏြဲ႔ႏဲြ႔ႏွင့္ေမေမ့ပါးစပ္မွ ေမာက္မာရိုင္းစိုင္းေသာ စကားလံုးေတြက ဘယ္အခ်င္းအရာကို အေျခခံေပါက္ဖြားခဲ့သည္ကို အငံုမေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္သြားပါသည္။
`လင္ေသလို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ယူတာ ဘာျဖစ္လဲ၊ နင္က လူတြင္က်ယ္၀င္လုပ္နဲ႔အငံု၊ လာ.. ကိုသံဒိုင္ အေပၚထပ္သြားမယ္´
ပြင့္က ကိုသံဒိုင္လက္ကို ရဲတင္းစြားဆြဲၿပီး အေပၚထပ္ေလွခါးသို႔တက္သြားသည္။ ကိုသံဒိုင္က အငံုကို တစ္စံုတစ္ရာေျပာလိုက္ရန္လွည့္ၾကည္၏။
`ေမေမ.. သမီးကို.. စစ္ေၾကျငာတယ္´
`ရပါတယ္.. ေမေမ.. အငံုကလဲ.. ဘာေကာင္မလဲဆိုတာ.. အေၾကာင္းျပရေသးတာေပ့ါ´
`အံမာ.. ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္..ဟင္း´
`ေလွခါးေအာင္သို႔ျပန္ဆင္းလာဟန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာ ပြင့္လက္ေမာင္းေလးကို ကိုသံဒိုင္က ဖမ္းဆြဲၿပီး အေပၚထပ္သို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
`ထြီ.. ၾကက္သေရမဲ့လိုက္တာ´
ပြင့္ၾကားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတာမို႔ ပြင့္အရက္တန္ခိုးႏွင့္ ရာဂ ကာမ သတၱိတို႔က သမီးေလးကို ရုိက္ပုတ္ရန္ ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းဟန္ျပဳျပန္ေလသည္။
`ခေလးပဲ ပြင့္ရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနားလည္လာမွာပါ.. ကိုယ္က လူၾကီးပဲ´
`သက္သက္လာျဖဲတာ.. ကိုသံဒိုင္ ဒါကိုလူၾကီးက ငံု႔ခံေနရင္ ဒင္းပိုကဲလာမွာ´
`ေအးေအး ေဆးေဆး ေျဖရွင္စမ္းပါ ပြင့္ရယ္´
ပြင့္ကမူးေ၀ေ၀ဦးေႏွာက္ျဖင့္ အတန္ငယ္ေတြေေနၿပီး
`အရက္ထပ္ေသာက္အံုးမယ္ ကိုသံဒိုင္´
`ေတာ္ပါေတာ့ ပြင့္ရယ္၊ အခုလဲ အရက္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတြ ျဖစ္ကုန္တာပဲ မဟုတ္လား´
`အင္းေလ ထပ္ေသာက္မယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီး က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ခ်စ္ၾကမယ္ဟင္း.. မေကာင္းဘူးလား… အာမယ္.. မ်က္ႏွာၾကီးက ဘာလဲ တခ်ီထဲနဲ႔ အီသြားပလား ဆရာၾကီး ခစ္.. ခစ္.. ခစ္ အို ၾကည့္ပါအံုး.. ဟင္းး.. ဟင္း.. မာလိုက္တာမွ `ေတာင္´လို႔´
ပြင့္က လက္ရဲ ဇက္ရဲေလး ကိုသံဒိုင္ေပါင္ၾကားသို႔ လက္ထိုးႏိႈက္ခါ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေျပာ၏။ ပြင့္မူးေနျပန္ၿပီ။ ကိုသံဒိုင္ ဘာတစ္ခြန္းမွဆက္ေျပာေတာ့ဘဲ တကယ္ၾကင္နာသနားေသာစိတ္ျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲယူေပြ႔ဖက္ထားရင္း ေက်ာျပင္ေလးကို တယုတယ္ပြတ္သပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။
`ခ်စ္ၾကအံုးစို႔ ကိုယ္ရယ္ေနာ္ မ၀ေသးဘူး´
`ေအးပါ ပြင့္ရယ္ အားျပည့္သြားေအာင္ အိပ္လိုက္အံုးေလ ေနာ္ ေနာ္လို႕´
`ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း.. တစ္ခါ တစ္ခါ´
`ပြင့္ သိပ္ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔ပါ´
`ကိုယ့္အတြက္ဆို ပြင့္ကအဲဗားပဲ.. သိလား´
`အင္း… အင္း.. ကဲ.. အိပ္အံုး ဟုတ္လား´
`ေဟ့ေအးကြာ.. တစ္ခါေလာက္ခ်စ္ၿပီးမွ ေမာေမာနဲ႔အိပ္ခ်င္တယ္.. ေနာ္.. ေနာ္လို႔..ကို´
ပြင့္ကအရွိန္မေသေသးေသာ ကာမစိတ္ျဖင့္ ထမီေလးကိုခၽြတ္လိုုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌ ေလးဘက္ေလးေထာက္ခါ ဖင္ၾကီးကုန္းေပးလိုက္ျပန္သည္။
`လာကြယ္.. ဒီက.. ရွက္ေတာင္လာၿပီ´
ဟယ္ တတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ခါ ကိုသံဒိုင္လည္း ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ပစ္တင္ၿပီး ပြင့္ကုန္းေပးထားေသာ ဖင္ေဖြးေဖြးၾကီးၾကားမွ အစြမ္းကုန္ ျပဴးထြက္ေနေသာ ပြင့္ေယာနိအံုၾကီးၾကားသို႔ မဲနက္ခ်ိပ္ေမွာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္းၾကီးကို ထပ္မွာေတ့ၿပီး ဇြတ္ ခနဲ႔ လိုးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့၏။ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ထာ၀စဥ္တင္းမားေနတတ္ေသာ အငံုမ်က္ႏွာကို ကိုသံဒိုင္ရင္မဆိုင္ရဲသလို ခံစားေနရသည္။ ခေးလဘက္မွအျပစ္မရွိဟု ကိုသံဒိုင္ထင္သည္။ ခေလးေျပာသလိုပင္ မိမိသေဒါင္းစားဘ၀က အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ရွိေနစဥ္ ေခၚယူေကၽြးေမြးထားခဲ့ေသာ ခေလးဒက္ဒီ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္သာ ေသသည့္ေနရာမွထလာလွ်င္ ကိုသံဒိုင္ကို ေျခာက္ေပးတြင္းထဲသို႔ မလြဲမေသြထည့္လိုက္မည္မွာ ဧကန္။

`မင္းစားဘို႔ ၀တ္ဘို႔ ေနဖို႔မပူရတာနဲ႔ပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဘို႔ ျပည့္စံုၿပီယူဆထားသလား..သံဒိုင္ ဟင္း.. ဟင္း.. ဟင္း..´
`မင္း.. ေဆာ္မခ်ခ်င္ဘူးလား ကဲေရာ့.. မင္းခ်ခ်င္ရင္ ေခၚခ် ေငြယူထား´
ဘာမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားေပးခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္လြင့္ေက်းဇူးက မဟာပထ၀ီေျမၾကီးထက္ ထုထည္ပမာဏၾကီးမားလြန္းေသးသည္။
`ပြင့္´၏ ကာမကြန္ယက္အတြင္းမွ ရုန္းမရေအာင္ နစ္ကၽြံေနေသာ မိမိအျဖစ္ကိုလည္း စင္စစ္ ကိုသံဒိုင္ ကိုယ္တိုင္မေက်နပ္။
`ကို´ပြင့္နဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလားဟင္´
`အင္း´ ေပ်ာ္ပါတယ္ပြင့္ရယ္. ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္မိရင္ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ပ်က္လြင့္ပ်ယ္ကိုန္တယ္ ကိုယ့္ဖာသာလဲ လိပ္ျပာမသန္႔သလိုပဲ ပြင့္´
`အို ကိုကလဲ ကိုပြင့္ကို အတင္းအဓမၼ မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ယူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေဟာဒီ ပြင့္ကိုယ္တုိင္က ကို႔ကို တစ္ဖက္သတ္စြဲလန္းခဲ့ရတာ´
`ဘာရယ္.. ဘယ္လို ပြင့္´
`ဟင္း.. ဟင္း.. ကို ဘယ္သိမလဲ၊ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ရွိစဥ္က ကိုေလ မွတ္မိေသးလား ဟုိသစ္ခြရံု အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျဖဳတ္ေနတုန္း ပြင့္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးခမ်ာ ေၾကးစားမေလးသာဆိုတယ္ ကို႔ဟာၾကီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္လို႔ ည၀က္နဲ႔ ျပန္ေျပးသြားခဲ့တယ္မို႔လား´
`ဟင္.. ပြင့္ဒါေတြသိတယ္´
`သိရုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္လဲျမင္တယ္..သိလား အဲဒီအခါမွာ မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´
`ဟင့္အင္း´
`ဒါၾကီးေပ့ါ.. ေဟာဒါၾကီး´
ႏွစ္ကိုယ္ယွဥ္တြဲအိပ္ေနသည္မို႔ ပြင့္လက္ကေလးက ခပ္လံုးလံုး မေပ်ာ့မမာ ကိုသံဒိုင္ လိင္တန္ရွည္ၾကီးကို `ပိက်ိ. ပိက်ိ´ႏွင့္ ျမည္တတ္ေသာ ဗူေဖာင္းေလးႏွိပ္သလို ဆိုပ္ကိုင္ညစ္ရင္း ေျပာသည္။
`အဲဒီကတည္းက ကို႔အလိုးကို ခံခ်င္ေနတာရွင့္ ကဲ သိပလား ကိုဒစ္ျပဳတ္ၾကီးရဲ႕ ခစ္.. ခစ္´
တစ္ခါတေလ ပြင့္ထံမွၾကားေသာစကားမ်ားမွာ ပြင့္ဆိုေသာ သူေဌးကေတာ္ မုဆိုးမေလး ေျပာေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားဟုပင္ သံသယ၀င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ တစ္တစ္ခြခြရွိ၏။ ပြင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ပါးခ်င္ကပ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ကာမစပ္ယွက္ျခင္း အေၾကာင္းေလးမ်ားေၾကာင့္လဲပဲ ကိုသံဒိုင္၏ `ဒုတ္´ၾကီးမွာ အျမဲ `တင္း´ေနတတ္၏
`စိတ္ညစ္တယ္.. ပြင့္ရယ္´
`ရွင္.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ  ကိုရယ္´
`ကိုယ့္ဟာၾကီးက အျမဲေတာင္ေနတာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးကြယ္´
`ကို လုပ္ခ်င္ လုပ္ေလ´
`လုပ္ရလြန္းလို႔လဲ အေခ်ာင္းၾကီးက ၾကြက္သားေတြလဲ နာေနၿပီပြင့္ရဲ႕ ပြင့္ေရာ´
ပြင့္ ရုတ္တရက္ မေျဖဘဲ သက္ျပင္းရႈိက္၏။
`ပြင့္လဲေလ စိတ္ရွိတိုင္းလုပ္ေနရလို႔လားမသိဘူး ဖင္တစ္ခုလံုးလဲ က်ိန္းစပ္ေနတာ ကိုရဲ႕´
`ဖင္ ဟုတ္လား ဖင္က ဘာျဖစ္လို႔က်ိန္းတာလဲ´
`အာကြာ ကိုကလဲ နားေ၀းလိုက္တာ ဖင္ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးေနတဲ့ ပြင့္ ေစာက္ပတ္ကိုေျပာတာ ေရွ႕ဖင္ ေရွ႕ဖင္ ကဲသိပလား´
`ေအာ္´
`အင္း.. အဲဒီလို အဆီတထပ္ အသားတထပ္ေျပာျပမွ သေဘာေပါက္တယ္မို႔လား အဲဒီေတာ့လဲ ပြင့္ကေပၚတင္ခ်ည္းပဲေျပာ ေျပာေနေတာ့ ကိုယ့္ဟာၾကီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပ်ာ့ေတာ့မွာလဲ လို႔´
မည္သို႔ဆိုေစ ပြင့္မ်က္နွာေလးႏွင့္ ႏွစ္လက္မေလာက္သာခြာၿပီး အိပ္ယာထဲ၌ လီးနွင့္ေစာက္ပတ္အေၾကာင္း ေျပာေနရေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားသာလွ်င္ ကိုသံဒိုင္အတြက္ သုခခ်မ္းသာ အိမ္ေထာင္ေရးအရသာကို ရေပေတာ့မည္။ တစ္ခါကလည္း အငံုႏွင့္ သူ ပက္ပင္းတိုးဘူးသည္။ ထမင္း၀ိုင္းမွ ပြင့္က ေစာစီးစြာ စားေသာက္ၿပီး ထသြားစဥ္ အငံုေလး ၀င္လာသည္။ စကဒ္တိုတိုႏွင့္ ခ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္ေပ်ာ့ေလးေအာက္မွ မစို႔မပို႔ႏို႔ေလးႏွစ္လံုးက ၀င့္၀င့္ထည္ထည္ေခါင္းေလး ျပဴေနသည္။ ထမင္းခ်က္အိမ္ေဖာ္ကုလားမေလး ခရစၥတီးနားက ထမင္း၀ိုင္းေဘးနားမွာရပ္လ်က္ လိုအပ္သည္ကို ျဖည့္ေပးေနသည္။ အငံုက ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွ ၀င္ထိုင္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အလွပင္မျပင္ထား။ ေရစိုပါးေလးႏွစ္ဖက္က မို႔ေဖာင္းေန၏။ အငံုက ကိုသံဒိုင့္ကို အသာအကဲခပ္သည္။ ထို႔ေနာက္စားပြဲအလယ္တြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ အခ်ိဳပြဲအတြင္းမွ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီးအလံုးထြားထြားၾကီး တစ္လံုးကို ေကာက္ယူၿပီး အခံြမႏႊာေသးဘဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ပုခံုးေလးႏွစ္ဖက္ကို ၾကက္သီထဟန္ တြန္႔ပစ္လိုက္ၿပီး ခစ္ကနဲ႔ ရယ္လိုက္သည္။
`ဘာလဲဟင္ မမေလး´
`ေအာ္.. ငွက္ေပ်ာသီးၾကီးျမင္ၿပီး သတိရသြားလို႔ပါ ခရစၥတီးနားရဲ႕ ခစ္ခစ္´
ေျပာေျပာဆိုဆို ငွက္ေပ်ာသီးၾကီးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းလုိက္ ထုတ္လိုက္လုပ္ရင္း ကိုသံဒိုင္ကို ခနဲ႔ေသာ သေရာ္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးကို လွည့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ အငံုကပါးစပ္ထဲသို႔ ငွက္ေပ်ာသီးၾကီး ထည့္သြင္းကာ အသံျမည္ေအာင္ တျပြတ္ျပြတ္စုပ္ျပရင္း ခရစၥတီးကို ေနာက္ေျပာင္သလိုႏွင့္ ကိုသံဒိုင္အား ေပၚတင္ၾကီး တိုက္ခိုက္ေနေလသည္။ ကိုသံဒိုင္ စိတ္ေတြကေသာင္းကနင္းျဖစ္လာကာ ထမင္းကို လက္စသပ္ၿပီး စားပြဲမွထခဲ့ရသည္။ သည္တုန္းက ေအာင္ပြဲရစစ္သူၾကီးပမာ အငံုေလးက လက္ခုပ္လက္၀ါးေလး တီးကာ အားရပါးရေအာ္ရယ္ခဲ့ေလသည္။
`ဦးဦးပေထြး´
`ဗ်ာ..´
`အငံုေခၚတာမွန္ပါတယ္ေနာ္´
သံဒိုင္ အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရျပန္သည္။
`ေျပာေလ မွန္တယ္မို႔လာ´
`ခေလးရယ္´
`ေယာက္်ားလိုပဲေျပာပါ မခၽြဲပါနဲ႔´
`မခၽြဲပါဘူး သမီးေလးရယ္ သမီးေလးက ဦးကိုသိပ္မုန္းေနတယ္ဆိုရင္လဲ ဒီအိမ္ၾကီးက ဦးထြက္သြားေပးပါ့မယ္ သမီးရယ္´
`အိုး သိပ္ဂြတ္တာေပ့ါ´ ထြက္သြားေလအဟင္း ဘာလို႔မထြက္သြားေသးတာလဲ ဘာလဲ မေအကိုအီလို႔ ၀လို႔ သမီးကိုပါကစ္ဖို႔ၾကံေနတာလားဟင္´
`အငံု´
သည္တစ္ခ်ီ သီးသီးထန္ထန္ေပါက္ကြဲရသူက ကိုသံဒိုင္ပဲျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔အသားေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၾကသည္။ မ်က္လံုးအိမ္မွ အပူေငြ႔ေတြလွ်ံထြက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားရစ္၀ဲကုန္သည္။ 

ဦးကိုမုန္းပါ ေမာင္းထုတ္ပါ သမီး´
`ဦး အခ်ိန္မေရြး ဒီအိမ္ကထြက္သြားမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္အထိ ယုတ္မာပက္စက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ့တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ဘ၀မွာ အရိပ္မက်န္ခ်င္ဘူး အငံု´
`အားပါးပါး ဒိုင္ေတြကေတာ့ အကယ္ဒမီပဲ´
အငံုက လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးအစံုကို မဲ့မဲ့ေလးလုပ္ရင္ စက္ဆုပ္ရြံရွာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ကိုသံဒိုင္ကို ၾကည္၏။
`ကဲ ဒါျဖင့္သမီးေမးမယ္ ဦးမွန္မွန္ေျဖ´
သံဒိုင္က လႈိင္းထလွဳပ္ရွားေနေသာ ရင္အစံုႏွင့္ ဟင္းလင္းျပင္နံရံကို ေဒါသတၾကီး ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့မည့္ဟန္နွင့္ စူးရွစြာၾကည့္ေနဆဲ။
`ဆိုပါေတာ့ ခုလို မာမီမရွိတုံး သမီးကဦးကို ဟိုဥစၥာ အဲအကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုပါေတာ့ ဦးကူညီႏိုင္မွာပါ´
`ငါ တတ္ႏိုင္တဲ့ အကူအညီမ်ိဳးဆို အငံုအတြက္ အစြမး္ကုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးဘို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ အငံု´
`အိုေက တကယ္ေနာ္´
`ငါေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါ´
`ကဲ ဒါျဖင့္ခဏ လိုက္ခဲ့´
`ဘယ္ကိုလဲ´
`လိုက္ခဲ့ေလ သိရမွာေပ့ါ´
အငံုက ေပၚထပ္ လက္၀ဲေဒါင့္ဆံု၌ရွိေသာ သူမအခန္းထဲသို႔ သံဒိုင္ကို ေခၚသြား၏။ အငံုအခန္းေလးထဲမွာ ၾကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ ကပၸလီၾကီးမ်ား ဗလာကိုယ္ထီးႏွင့္ ၾကြက္သားမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထုတ္ကာ ကာယအလွျပေနေသာပံုမ်ား အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အငံုက အခန္းတံခါးကို ကလစ္ကနဲ႔ ပိတ္လိုက္သည္။
`အငံု နင္ ဘာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဟင္´
`ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ္ဆို´
`ငါ ငါ ဘာကူညီရမွာလဲ အငံု´
`ဟင္း ဟင္း ေယာက္်ားစကားပါေနာ္´
အငံုက အိစက္တင္းေမာက္ေသာ တင္ပါးၾကီးအစံု လႈပ္ရမး္ရင္း ကုတင္ဆီေလွ်ာက္သြားကာ ေအးေဆးစြာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ထမီေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ပင့္လွန္လိုက္ေလသည္။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ ေပါင္တန္၀င္း၀င္းၾကီးမ်ားက သံဒိုင္ဆိုေသာ လူထြားၾကီးအား ဖေယာင္းတစ္ခုပမာ ေပ်ာ့တဲြလာေစသည္။ ထမီေအာက္စေလးက ေပါင္ရင္းဂြဆံု ေမွာင္မိုက္ဆံုးေနရာေလးမွာ ေခတၱရပ္နားေနသည္။ သံဒိုင္ ရင္မ်ား တဒိုင္းဒိုင္းတံုခါေနသည္။ ေျခေတြ လက္ေတြ ေအးစက္လာသလိုပင္ ရပ္ထားေသာ ဒူးေတြ ညြတ္က်လာသည္။ အငံုက သံဒိုင္ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ ၿပံဳစိစိေလးလုပ္ရင္း။
`လာေလ ဦးရဲ႕ ဟင္းဟင္း လာပါ´
သံဒိုင္နဖူးမွ ေခၽြးသီးမ်ား စီးက်လာသည္။ ေမွာင္ရိ္ပ္က်ေသာ ေပါင္ၾကားမွ ခပ္ေရးေရးအကြဲတစ္တစ္ၾကီး ႏွစ္ခုကို ျမင္ေနရၿပီ။
`လာေလ ဦးေလးကလဲ ဟင္း ဟင္း အငံုခေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာေနာ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္´
အငံုလက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းက အကြဲတစ္တစ္ၾကီးၾကားသို႔ အလ်ားလိုက္ ထိုးဆြပြတ္သပ္လိုက္၏။
သံဒိုင္ ဦးေႏွာက္ေတြဆူေ၀ အံုၾကြလာသည္။ ဒီ ခေလးမ ဘယ္သို႔စိတ္ကူေပါက္ေလသနည္း ဟုပင္ သံဒိုင္ၾကီး မစဥ္းစားအားပါ။ လီးအေခ်ာင္းတစ္ခုလံုး ကာမဆႏၵႏႈိးဆြမႈေၾကာင့္က်င္လာသည္။ ေအာင့္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က လီးတန္းၾကီးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိေနသည္။ အငံု ဒုတိယအဆင့္အျဖစ္ ထမီကိုလံုး၀ပင့္လွန္လိုက္ေလရာ ႏုစို စိမ္းေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအဖုတ္လိုက္ကေလးကို `ဘြား´ကနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရၿပီး အေမႏွင့္သမီးနည္းဗ်ဴဟာခ်င္း တထပ္တည္းပါလားဟု သံဒိုင္ေတြးမိလိုက္သည္။
သံဒိုင္ေျခလွမ္းတုိ႔ စတင္ေရြ႕လ်ားလာ၏။ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးဂြင္းစႏွင့္ ခ်ိတ္ၿပီးမွ လီးတန္ၾကီးက အျပင္ဆုိ႔ `ေထာင္း´ကနဲ႔ ကန္ထြက္လာသည္။ အငံုမ်က္လံုးေလးအစံုက ထၾကြ ေသာင္းက်န္းေနေသာ ကုိသံဒိုင္၏လီးတန္ၾကီးကို ၾကည့္မိ၏။ မာမီ စြဲမည္ဆိုလည္း စြဲလန္းေလာက္သည့္ လီးၾကီးပါတကားဟု ေတြးမိသည္။ လီးအရင္းပိုင္းမွ အံုဖြၾကြကာ ေဖာင္းထေနေသာ လေမြးမ်ားက အေရာင္ေတြမြဲစျပဳေနသာ အေမြးအံုၾကီးအတြင္းမွ ဦးေမာ့လ်က္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ လီးတန္းၾကီးမွာ ေျမြနဂါးၾကီးတစ္ေကာင္ပမာ ရွည္လ်ားၾကီးမားၿပီး အလံုးအထည္က အသဲယားစဖြယ္ တုတ္ခိုင္သန္စြမ္းလြန္းလွေပသည္။ ေငါက္ခနဲ႔ ေငါက္ခနဲ႔ ပါးျပင္ေထာင္ကာ ေတြ႕ကရာကို ရန္မူေတာ့မည့္ ေျမြေဟာက္ၾကီး တစ္ေကာင္အလားလဲ မဲနက္ေျပာင္တင္းကာ ထိတ္လန္႔စဖြယ္ျဖစ္၏။
`ဦးဦး လီးၾကီးက အၾကီးၾကီးပဲေနာ္´
ခေလးမေလးက ကတံုကရီအသံေလးႏွင့္ဆို၏။
`ဒါၾကီးနဲ႔ ေမေမ့ကိုလုပ္တာ မေအာ္ဘူးလားဟင္ ဦး´
`ပထမေတာ့ ေအာ္တာေပ့ါသမီးရဲ႕ ေနာက္က်ေတာ့လဲ သမီးအေမအေပါက္ က်ယ္သြားၿပီး ခံႏိုင္သြားတာေပ့ါ´
စကားေျပာေဖာ္ရလာေသာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အငံုေက်နပ္စြာၾကည့္ရင္းၿပံဳးျပလိုက္သည္။ သံဒိုင္က အငံုေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ၾကီးကို စုပ္ေပးယက္ေပးရန္ မ်က္ႏွာၾကီးကိုငံု႔လိုက္၏။
`ဖ်န္း.. ေဖ်ာင္း.. ေဖ်ာင္း… အြန္႔´
ပထမ အငံုဆတ္ကနဲ႔ထထိုင္လိုက္၏။ လက္တစ္ဖက္က သံဒိုင္ပါးကို ဘယ္ညာအစံုတြဲလံုးႏွင့္ ရိုက္ျပစ္လိုက္သည္။ ညာေျခဖေနာင့္ျဖင့္ ရင္၀ကို ေဆာင့္ကန္ျပစ္လိုက္ကာ ကုတင္ေပၚမွ တစ္ပတ္လွိမ့္ဆင္းသြားကာ တစ္ဖက္တြင္ခါးေထာက္ရပ္လိုက္သည္။
`ကိုင္း မွတ္ပလား ဟင္´
ရင္၀မွ ေအာင့္သက္နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာထက္ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းက ဟုတ္ကနဲ႔ ေပါက္ကြဲ၏
`ဟင္ နင့္ပညာအကုန္ပဲလား ေခြးမ´
သံဒိုင္က ဘီလူးသဘက္တစ္ေကာင္ပမာ ကုတင္ကိုေက်ာ္ၿပီး အငံု႔ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ အငံုက ကုတင္ကိုပတ္ၿပီးေျပးကာ တံခါးဖြင့္ၿပီး တဒံုးဒံုးေျပးဆင္းသြား၏။ သံဒိုင္ ကတံုကရီၾကီးက်န္ရစ္သည္။ မေလာက္ေလးမေလာက္စားေလး၏ ပညာသာပါပါလွည့္စားခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အငံု၏ ဦးသံဒိုင္အေပၚ အရွက္ကြဲျဖစ္ေသာ ပထမစစ္ပြဲျဖစ္သည္။

ဒုတိယစစ္ပြဲမွာ ေနာက္သံုးလခန္႔ၾကာၿပီး `ပြင့္´တစ္ေယာက္ ေမၿမိဳ႔သို႔ ခရီးထြက္ေသာ အခါျဖစ္ေလသည္။ ကိုသံဒိုင္က အနာၾကီးနာက အရွက္ၾကီးရွက္ခဲ့ေသာ ပထမပြဲစဥ္ကို ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္ေရး အတြက္ စစ္မေၾကျငာဘဲ ဒလၾကမ္းတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ပြဲစဥ္လည္းျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္ ခရစၥတီးကုလားမေလးက ထံုးစံအတိုင္း ညေန(၅)နာရီခြဲသည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ထမင္းထားခန္းထဲသို႔ ဦးသံဒိုင္၀င္လာ၏။
`နင့္ မမေလးေရာ ခရစၥတီး´
`ေရခ်ိဳးေနတယ္ အန္ကယ္´
`င့ါကို အၿမီးတစ္ပြဲေလာက္ ေပးစမ္းပါအံုး´
`ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့´
ခရစၥတီး ခပ္ပ်ာပ်ာ ထြက္သြားၿပီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူေၾကာ္ကာ ပန္းကန္ျပားေသးေသးႏွင့္ ယူလာ၏။
`ခရစၥတီး´
`ရွင္.. အန္ကယ္´
`နင္ ေယာက္်ားယူဘူးလား.. ဟင္´
ခရစၥတီးမွာ ကိုသံဒိုင္မ်က္နွာကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္၏။
`ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္ယူဖူးတယ္။´
`ဘာျဖစ္လို႔မေပါင္းတာလဲ.. မေကာင္းဘူးလား´
`အင္း သူက အားၾကီး အရက္ေသာက္တယ္.. အန္ကယ္´
`ေအာ္ က်န္တာေတာ့ အဆင္ေျပလားဟင္´
`အင္း စီးပြားေရး´
`စီးပြားေရးမဟုတ္ပါဘူး ငါေျပာတာ လင္မယားလိုအိပ္တဲ့အခါမွာ အဆင္ေျပလားလို႔´
`ဟင့္အင္း မေျပဘူး´
ကုလားမေလး ေခါင္းငံု႔သြားၿပီး တိုးတိုးေျပာ၏။
`ဘာျဖစ္လိုမေျပရတာလဲကြာ.. ကဲ.. ဆိုပါအံုး´
သံဒိုင္က သမရိုးက် အိမ္ေထာင္ေရးေဆြးေႏြးခန္းဖြင့္သလို တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အိေႁႏၵမပ်က္ အာလူးေၾကာ္စားလိုက္ အရက္ေသာက္လိုက္လုပ္ေန၏။
`က်မ ခေလးမေမြးလို႔တဲ့ အန္ကယ္ရယ္´
`ဟ အဲဒါ ျပသနာအေျခခံပဲ ခရစၥတီးရဲ႕´
တစ္ခါမွ် စကားဆယ္လံုးမျပည့္ပဲ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္ခဲေသာ သူေဌးက သူ႔ကို အေရးတယူ စကားေတြေျပာေနျခင္းအတြက္ ခရစၥတီး အိမ္ျပန္ဖို႔ပင္ ေမ့သြားေလသည္။
`က်မ နားမလည္ဘူး အန္ကယ္´
`ဒီနားလာ ငါေျပာျပမယ္ လာပါဟ နင့္ကိုငါက ကုိက္မစားပါဘူး ဒီမွ မွတ္ထား ကေလးရေအာင္ ကိုယ္ကလုပ္တတ္ရတယ္ ဟ သိလား´
`က်မ မွ မသိတာ´
ခရစၥတီးက ေခါင္းေလးငံု႔သြားျပန္ကာ အသံတံုတံုႏွင့္ ေျပာသည္။ ကိုသံဒိုင္က ေရခ်ိဳးခန္းဖက္သို႔ တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး။
`နင္ ငါေျပာသလို လက္ေတြ႔စမ္းၾကည့္မလား´
`ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ´
ခရစၥတီးက ကိုသံဒိုင္ကို သံသယမ်က္လံုးႏွင့္ၾကည့္ၿပီး အသံေလးေတြတံုခါလာရွာသည္။
`လာ ဒီနားမွာထိုင္ ငါကနင့္ကိုသနားလို႔ျပတာ ဘယ္သူမွ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္´
ကိုသံဒိုင္ထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ကို စားပြဲႏွင့္ညီေအာင္ ဆြဲလွည့္ၿပီး ျပင္ထိုင္ကာ သူ႔ပုဆိုးကို အသာအယာဆြဲမတင္လိုက္သည္။ ထာ၀စဥ္မတ္တင္း ေတာင္ထေနေသာလီးတန္ၾကီးက တြင္းေအာင္ေနရာမွ ဘြားကနဲ႔ ထြက္လာသည္။
`ဟင္ အန္ကယ္ကလဲ´
ကုလားမေလးက အလန္႔တၾကား ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။
`ဒီမွာ ဒါကို ဒစ္လို႔ေခၚတယ္ ကိုင္ၾကည့္ ကိုင္ၾကည့္စမ္း ေတြ႔လား ေပ်ာ့မလိုလိုနဲ႔မာၿပီး ေတာင္ေနတာပဲ ထိုင္းစမ္းပါဟ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္းပါ´
ကုလားမေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး အတင္းထိုင္ခိုင္း၏။ အသားျဖဴေသာ မဂိုကုလားမေလးမ်က္ႏွာက နီရဲတြတ္ေနၿပီ။
`ကိုင္ ဒီနားကို ရဲရဲတင္းတင္းကိုင္စမ္း´
ခရစၥတီးက စိတ္ညွိဳ႕ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင္၏ မဲနက္ေနေသာ လီးတန္ၾကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္စံုကိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ ေရခိ်ဳးခန္းတံခါးပြင့္သြားသည္။ ခရစၥတီးလန႔္ၿပီး လီးၾကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ခါ ထမင္းစားခန္းထဲမွ လွစ္ခနဲ႔ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။ အငံုက ထမီရင္လ်ားေလးျဖင့္ ကိုသံဒိုင္ကို အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး မ်က္နွာေလးကို အရုပ္ဆိုးေအာင္မဲ့ျပစ္လိုက္ၿပီး
`ထြီ ကုလားမေတာင္မထားဘူး´ ဟုေျပာရင္း ထမင္းစားခန္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ အေပၚထပ္သုိ႔ တတ္သြားေလသည္။
တံုေနေသာရင္ကို ၿငိမ္းေအးေစရန္ မွန္တင္ခံုေလးေပၚတြင္ အသင့္တင္ထားေသာ သံပုရာရည္ ဖန္ခြက္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာ့ခ်ျပစ္လိုက္မိ၏။ စင္စစ္ ဦးသံဒိုင္အား မုန္းတီရြံရွာေစကာမူ တရာတြင္ တစ္ေယာက္ရွိခဲလွေသာ ၾကီးမားတုတ္ခိုင္ ရွည္လ်ားလွေသာ လီးတန္ၾကီးကေတာ့ အငံု႔မ်က္ေစ့ထဲမကမထြက္။ ဦးသံဒိုင္က မိမိကိုလုိးေနသည္ဟုပင္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ေပါင္းလဲ မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့။

လူယုတ္မာၾကီး ထမင္းခ်က္ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူးး ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီလား မသိဘူး´
ကုတင္ေပၚလွဲခ်ရင္း ဆက္ေတြးေနမိ၏။ အကႌ်ပင္မ၀တ္ရေသး ေခါင္းေတြ ေ၀ေနာက္က်ိလာသည္။
`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မူးလိုက္တာ´
အငံုနားထင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို လက္မႏွင့္ဖိေထာက္ေပးရင္ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕တြသြားသည္။ ထိုစဥ္ ကိုသံဒိုင္ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ 
`ဟင္ ခင္ဗ်ားၾကီး ဘာလာလုပ္တာလဲ´
အိပ္ယာေပၚမွ ဆက္ကနဲ႔အထက ေခါင္းထဲက ဒိုင္းကနဲ႔မူးေ၀သြားကာ အိပ္ယာေပၚျပန္လဲက်သြားရသည္။ မႈံရီေ၀သီေသာ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ဦးသံဒိုင္ ကုတင္ေပၚသို႔ ဒူးေထာက္တက္လာသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ အထိတ္တလန္႔ၾကံဳးေအာ္လိုက္ေသာလည္း အသံတို႔က ထြက္မလာေခ်။ ေျခလက္ေတြ ေလးလံတံု႔ဆိုင္းကုန္သည္။ အငံုလွစ္ခနဲ႔ေတြးလိုက္မိသည္။ မွန္တင္ခံုေပၚမွ သံပုရာေရခြက္သည္ သံပုရာရည္မျဖစ္ႏိုင္ မူးယစ္ေဆး တစ္စံုတစ္ရာခပ္ထားေသာ အရည္သာျဖစ္မည္။ ၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္လာေသာ ဦးသံဒိုင္၏ ထိုးစစ္ကို အငံုေရွာင္တိမ္းဆုတ္ခြာခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုမတတ္ကိုက္ထားရင္ မူးေ၀ေနာက္က်ိေနသည့္ၾကာမွ မ်က္ရည္တို႔တြင္တြင္စီးက်လာ၏။
`က်ားကို မကစားရဘူး ခေလးရဲ႕´
ရာဂသံ ၾသၾသၾကီးျဖင့္ ဦးသံဒိုင္ကလဲ့စားေျခဟန္ေျပာရင္း အငံု႔ႏႈတ္ခန္းေလးကို ေစြးကနဲ႔စုပ္ယူ၏။ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီေအာက္မွ လံုးတစ္မို႔ေဖာင္းေနေသာ ႏို႔အံုဆူဆူေလးအစံုကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ခဏ အငံု႔တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ခါသြား၏။ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ၾကက္သီးေတြထသြား၏။ အ၀တ္မဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္အပိုင္းက ပုခံုးသာလံုးလံုး၀င္းမြတ္မြတ္ေလးမ်ားကို လွ်ာၾကီးျဖင့္ယက္သည္။ ေရစိုပါးျပင္ေလးကို ယက္သည္။ လည္တုိင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကိုယက္သည္။ ေႏြးကနဲ႔ ေႏြးကနဲ႔ ယားက်ိက်ိေ၀ဒနာမ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ တစစ္စစ္လႈပ္ရွားထြက္ေပၚလာၾက၏။ လက္ေကာက္၀တ္ႏွစ္ဖက္ကို ပူး၍ ေခါင္းစီးဇာပုပါးအရွည္ေလးႏွင့္ တုတ္ခ်ီကာ ကုတင္တိုင္ကိုစြဲထားလိုက္ေသာအခါ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ေခါင္းကိုေက်ာ္၍ လႈပ္မရ လွည့္မရ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံေနရ၏။
`ႏုႏုထြတ္ထြတ္ကေလးကိုေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ မင္းအေမလို ဒါရိုက္ၾကီး မလိုးပါဘူးကြယ္ ခံခ်င္လာေအာင္ ႏူးေပးႏွပ္ေပးအံုးမွာပါ ခေလးရဲ႕ ဟဲဟဲ´
အငံု ေခၽြးသီးေလးမ်ားစို႔လာကာ တဆတ္ဆတ္တံုေနေသာ ႏႈတ္ခန္းႏွစ္လႊာကို ပုလဲသြယ္ပမာ ညီညာျဖဴ၀င္းေသာ သြားေလးမ်ားျဖင့္ ဖိကိုက္ထားရွာသည္။
`ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ခေလးမ.. ဟင္၊ မင္းက က်ဳပ္ကို မိန္းမပညာျပၿပီး က်ဴးေက်ာ္ရန္စတာပါေနာ ဟင္းဟင္း.. ေအးေလ သန္႔ရွင္းေနတဲ့ င့ါစိတ္ကို မင္းကရိုက္ပုတ္ႏိုးဆြေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား။ င့ါအျပစ္ မရွိပါဘူး ေနာ ဟား ဟား ဟား´
ဦးသံဒိုင္အသံက ေထာင္ေျခာက္တြင္မိေနေသာသားေကာင္ကို တုတ္ႏွင့္ထိုးကာေလွာင္ေျပာင္ ေနသူကဲ့သုိ႔ အူလႈိက္သဲလႈိက္ႏိုင္လွသည္။ ၾကမ္းေထာ္ေသာ ဦးသံဒိုင္လက္၀ါးၾကီးက ဆီးခ့ုေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကို အုပ္ကိုင္းလူးပြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္း ဆင္ေျခေလ်ာထဲ ထိုးဆင္းသြား၏။
`သြားၿပီ´ ဟု အငံု စိတ္ေလ်ာ့လိုက္သည္။ 
မာေက်ာေသာလက္တစ္ေခ်ာင္းက ေစာက္စိေလးကို ရစ္၀ိုက္ထိုးေမႊသည္ ၿပီးမွ အကြဲစပ္ၾကားအတိုင္း ေအာက္ေျခသို႔ ပြတ္ခါေရြ႕လားသြားသည္။
`အိုး အိုး… အင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း´
အငံုလက္ႏွစ္ဖက္က ၾကိဳးခ်ီထားသျဖင့္ လႈပ္ေလနာေလျဖစ္ေနသလို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုပဲအားယူကာ တြန္းကန္လႈပ္ရွားသည္။ ေစာက္ပတ္အ၀ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းအႏုေလးမ်ားကို လက္ထိပ္ျဖင့္ ၀ိုင္းကာ ၀ိုက္ကာ ပြတ္သပ္ေနျပန္ေသာအခါ စိတ္တင္းထားသည့္ၾကားမွ ေစာက္ေရေတြက ရြဲရြဲစိုေအာင္ စိမ္္က်လာသည္။ ထမီကို တင္ပါးေလးေပြ႕ခ်ီၿပီး ေျခေထာက္မွ ဆြဲထုတ္ျပစ္လိုက္ေသာအခါတြင္ကား အငံုတစ္ကိုယ္လံုးမွာ အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ေရေဆးငါးၾကီးပမာ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးသံဒိုင္အသက္ရႈသံၾကီးက ေရစိမ္ေနေသာ ကၽြဲသိုးၾကီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ `ရႈးကနဲ႔ ႏွာမႈတ္သံၾကီးမွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ႏို႔ေလးႏွစ္လံုးၾကားမွ ေဖာက္ကနဲ႔ ေဖာက္ကနဲ႔ ခုန္ေနသာ ရင္ညြန္႔ေလးမွာ ျမန္ဆန္ေနသည္။ ေမာလ်ေနဟန္လည္းရွိသည္။ ဦးသံဒိုင္က ေစာက္ပတ္အ၀တြင္သာ ရစ္၀ိုက္လွည့္ေမႊေပးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းၾကီးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲျပန္ငံုကာ တံေတြးဆြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္းသို႔ ေျဖးညွင္းစြာ ထိုးသြင္း၏။ လက္အထိအေတြ႔အားျဖင့္ အေခါင္းေပါက္ေလးမွာ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ မူလအေပါက္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ခေလးမေလး ခံႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ မွန္တင္ခံုေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႔ရေသာ အုန္းဆီပုလင္းကိုလွမ္းယူၿပီး ေစာက္ပတ္အတြင္းသားႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ လီးတန္တစ္ေခ်ာင္းလံုးကုိ ခပ္ရြဲရြဲေလးသုတ္ၿပီး ပုလင္းကိုျပန္ထားလိုက္သည္။
`ဦးက သမီးကို ဆီဆြတ္ၿပီးလိုးေပးမွာပါကြဲ႔ မနာေစရပါဘူး ေနာ… ဟဲ ဟဲ´
ယုတ္မာျခင္းတစ္ဖက္ကမ္းတိုင္ေအာင္ ဆိုးညစ္ေသာအက်င့္စရိုက္က ဦးသံဒိုင္တစ္ကိုယ္လံုးကုိ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားကဲ့သို႔ ပူး၀င္ကပ္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။
`က်မ.. ေၾကာက္တယ္´
အားယူၿပီး ခပ္ေမွးေမွးေျပာလိုက္ေသာ အငံု႔အသံေလးက တုံရီအက္ကြဲစြား တစ္လံုးခ်င္းထြက္လာ၏။
`မင္း.. အလိုးမခံဖူးေသးဘူးမို႔လား´
`ဟင့္.. အင္း´
`ေအး.. ဦးက သမီးမနာေအာင္ဦးရဲ႕ ဧရာမလီးၾကီးနဲ႔ အေပါက္ခ်ဲ႕ေပးမွာကြဲ႔ သိလား ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး´
`ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း´
အငံုက ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာရမ္းခါးၿပီး ခါးခါးသီးသီးေလးျငင္းဆန္ေနရွာ၏။ ဦးသံဒိုင္က မၾကာခဏ ေထာင္ေထာင္ၾကြလာေသာ ခေလးမေလး၏ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဆြဲၿဖဲလိုက္ရာ။
`အာ.. အဟင့္.. မလုပ္ပါနဲ႔.. အဟင့္´
`ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း.. အသားမနာခ်င္နဲ႔´
ရာဂဘီလူး နတ္ဆိုးပူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးသံဒိုင္က ဒူးႏွစ္လံုးၾကားသို႔ ဒူးေထာက္လ်က္ေရြ႕လ်ားကာ ေနရာယူလိုက္ၿပီး ရွည္လ်ားမဲနက္ခါအေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လီးၾကီးကို အရင္းမွစုကိုင္၍ ႏွိပ္ယူလ်က္ တစ္မာေသာလီးထိပ္ဖူးၾကီးကို အငံုေလး၏ အပ်ိဳစင္ေစာက္ပတ္ေလးအ၀သို႔ ေတ့သြင္းလိုက္၏။
`ၿဗိ.. ျပလစ္… ျပြတ္´
`အီး…. အ…..´
ခေလးမေလး၏ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လံုးေလး ရုတ္တရက္ျပဴးလန္သြားရွာ၏။ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး အသက္ရႈရပ္သြား၏။ အသက္ကိုေအာင့္ အစ္ထားသျဖင့္ လည္တိုင္ေဘးမွ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးမ်ား ေဖာင္းကားလာၾကသည္။
`သမီး.. အသက္ေအာင့္မထားနဲ႔ေလ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္´
ဦးသံဒိုင္က ကၽြတ္ထြက္မတတ္ျပဴးထြက္လာေသာ ခေလးမေလးမ်က္လံုးအစံုေၾကာင့္ ရုတ္တရက္လန႔္သြားၿပီး လီးကိုေရွ႕ဆက္မလိုးဘဲ ရပ္ထားလိုက္ရေလသည္။
`ဟင္း…´
ရွည္လ်ားစြာ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေလာ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးႏွင့္အတူ အငံုဇက္ကေလး တစ္ဖက္ေစာင္းက်သြားၿပီး ေခတၱၿငိမ္သြား၏။
`အငံု.. အငံု… သမီးေလး….. အငံု´
ဦးသံဒိုင္ မယားပါသမီးေလး အငံုကိုေမးဖ်ားေလးလႈပ္ရပ္ျပစ္ၿပီး ဆက္ခါဆက္ခါေခၚသည္။
`ၾကိဳးေျဖေပးပါ မရုန္းေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္´
ေညာင္နာနာ အားေပ်ာ့သံေလးေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္က ကုတင္တိုင္ႏွင့္ပူးခ်ီထားေသာ အငံုလက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ေျဖေပးလိုက္သည္။
`ၾကပ္တယ္.. တအားပဲ.. ဦးရယ္´
`သမီးအေပါက္က က်ဥ္းေနေသးလို႔ပါ´
`သမီးမခံႏိုင္ဘူး.. နာတယ္.. ကၽြတ္ကၽြတ္´
`ဆီဆြတ္ထားတယ္သမီးရယ္ မနားပါဘူး´
`နာပါတယ္ဆို.. အဟင့္.. အဟင့္´
ဦးသံဒိုင္က အငံု႔ပါးျပင္ေလးကို ငံု႔န္းလိုက္ရင္း မသိမသာေလးလိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။
`ျပြတ္ျဗစ္.. ဘြပ္´
`အား.. နာတယ္.. နာတယ္… မခံႏိုင္ဘူး´
အငံုလက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ရင္ဘက္ေမႊးမ်ား ထူထဲစြာေပါက္ေနေသာ ဦးသံဒိုင္ရင္ဘတ္ၾကီးကို အလန္႔တၾကားေလး တြန္းထားလိုက္ရွာသည္။
`ျပြတ္´ကနဲ႔ အသံတစ္သံထပ္ထြက္လာ၏။
`အာ.. ဒုကၡပဲ အတင္းထိုးမသြင္းနဲ႔ေလ´
`ျပြတ္… ျပြတ္… ဘြပ္´
`အား… အားး… ေသၿပီ… ေသျပီ… အေမ… အေမေရ…´
`အေမ့လင္ၾကီးက သမီးကို အတင္းလိုးေနတယ္အေမ့´
`ျပြတ္… စြတ္… ျပြတ္… ဘြပ္´
`ျဗစ္… ဒုတ္…´
`အား…. ´
စူးစူးရွရွေအာ္လိုက္ေသာအငံုအသံေလးက အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံသြားေလသည္။
ဇတ္ဇတ္.. ဇတ္ဇတ္.. ျဖင့္ အဆိပ္လူးျမွားထိထားေသာ သမင္ပ်ိဳမေလးႏွယ္ တစ္ကိုယ္လံုး တံုခါေနရွာသည္။ ေသးငယ္က်ဥ္းၾကပ္ေသာ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ တစ္ဆို႔ဆို႔ၾကီး တပ္လ်က္ၾကီး၀င္းေနေသာ ဦးသံဒိုင္၏လိင္တန္ၾကီးမွာမူ သားေရကြင္းႏွင့္ ပတ္ရစ္ထားသည့္အလား သိပ္၀င္ေနၿပီး လီးအေရခြံမ်ားက ေစာက္ပတ္၀၌ ရစ္ၿပံဳေနၾကသည္။ တင္းက်စ္ေသာ ေစာက္ပတ္ေသးေသးေလး၏ ညွစ္အားေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္မွာ အရသာအေတြ႔ၾကီးေတြ႔ေနၿပီး အငုံ႔မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့တြန္္႔လိမ္ေနရွာသည္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ အားႏွင့္ဖိသိပ္ စိုက္တြန္းခ်လိုက္၏။
`ဘြပ္… ျဗြတ္.. ေဖါက္´
`ေသ… ပါ…ၿပီရွင္´
သည္တစ္ခါအသံကေတာ့ တိမ္၀င္နစ္ျမဳပ္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ေခါင္းေၾကာမာလြန္းေသာ အပ်ိဳစင္ခံတပ္အပ်ိဳေမွးေလးက လီးထိပ္ၾကီးကို တြန္းကန္ထားရာမွ စုတ္ျပဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ စအိုႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ေသးေၾကာင့္ဖြင္ကြဲေလးအစပ္မွ ပါးလွပ္ေသာ အေရျပားေလးမွာ ဖတ္ကနဲ႔ကြဲသြားသည္မွာမူ ႏွစ္လက္မခန္႔ ျပဲထြက္ရွည္လ်ားသြားသည္။ ထိုနာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာမ်ားေနာက္မွ ျပည့္၀စံုလင္ေသာ ကာမဓာတ္အားဗို႔ျပင္းျပင္းက ကပ္ပါလာေလရာ အငုံ႔ဖင္ၾကီးမွာ ၾကြတက္သြား၏။
`အဆံုး၀င္လားဟင္.. သမီး´
`အင္း…´
အငံုက ေခါင္းကေလး မသိမသာၿငိမ့္ျပ၏။ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ဦးသံဒိုင္၏ အေမႊးအမွ်င္ထူေသာ လက္ဖ်ံမာေၾကာေၾကာၾကီးကို အားျပဳထားဆဲ။
`သမီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားထားလိုက္.. အင္း.. ဟုတ္ပီ´
ဦးသံဒိုင္က အငံုေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခါးေပၚခြတင္ၿပီး ဖင္ၾကီးကို ေရွ႕သို႔စိုက္တြန္းလိုက္၏။
`ျဗစ္တစ္… ျဗစ္တစ္.. ျဗစ္တစ္..´
`အင့္.. အင့္… အင့္´
တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တုိင္း အငံုေခါင္းေလးက ေမာ့ေမာ့ၿပီး လန္လန္သြားရွာသည္။ ႏႈတ္ခန္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ပါးရိုးေလးမ်ားေထာင္ေနေအာင္ အံကို တင္းတင္ၾကိတ္ထားရွာသည္။
`ျဗြတ္.. ဘြပ္.. ျပြတ္ဘြပ္… ျပြတ္ဘြပ္´
`အင့္အင္.. အင့္အင္.. အင့္အင္´
တစ္ခ်က္ဆို ဆိုသေလာက္အသားပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ၾကီးေတြေၾကာင့္ အငံုဆိုေသာ ခေလးမေလး၏ ႏို႔ႏွစ္လံုးမွာ တံုခါလ်က္ရွိၿပီး ဖင္ၾကားမွ ေသြးမ်ားစီးက်ေနသည္ကိုပင္ မသိရွာပါေခ်။

`ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ဆံုးတာ က်ဳပ္မသိလိုက္ဖူး၊ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ပြင့္ရယ္´
`ကံၾကမၼာပဲေပ့ါ ေဒါက္တာရယ္.. အဲ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ကိုယ္၀န္ကိုလဲ သံေယာဇဥ္မထားခ်င္လို႔ ေဒါက္တာဆီလာခဲ့တာပါ´
`ဟာ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး ပြင့္ရယ္၊ ဒါေတာ့ က်ဳပ္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး က်ဳပ္အသျပာဆရာ၀န္မွမဟုတ္တာ ပြင့္ သိပါတယ္။´
`ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ဒီျပင္ေဆးခန္းေတြမွာဆိုရင္ ပြင့္သိကၡာကို ထိခိုက္ႏိုင္လုိ႔ပါ ေဒါက္တာ´
ေဒါက္တာ မစၥတာေဘဆင္က မ်က္မွန္ကိုခၽြတ္ၿပီး လက္ကိုင္ပု၀ါႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီးမွ ပြင့္ကို အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္သည္။ မစၥတာေဘဆင္ဆိုသည္က ျမန္မာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မဟုတ္သလို လူကေသာ အမ္-ဘီ-ဘီ-အက္စ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ေပး၊ တိရိစၧာန္ေဆးကုသ ဆရာ၀န္ဘြဲကို အဂၤလန္မွာေနစဥ္တုန္းကတည္းက ရယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္၌ `အပ္ပုန္း´ေခၚ ေဒါက္တာရမ္းကု တစ္ေယာက္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ သေႏၶသားခေလးဖ်က္ခ်ရာတြင္ ေဒါက္တာေဘဆင္မွာ အလြန္ေဆးလိုက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဓာတ္သိမ်ားကမူ သူ႔အား ေဒါက္တာေဘဆင္ဟုမေခၚၾကဘဲ ေဂၚလီေဘဆင္ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။ ေဒါက္တာေဘဆင္ေခၚ ေဂၚလီေဘဆင္သည္ မုဆိုးမ တစ္ခုလပ္ မဆိုထားႏွင့္ လင္ရွိေယာက္်ား မိန္းမမ်ားကိုလဲ အေခ်ာင္ရလွ်င္ရသလို ၀ါးၿမိဳစားေသာက္ေနက် ေၾကာင္ဘားၾကီးတစ္ေကာင္ပင္တည္း။
ပြင့္တစ္ေယာက္ ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္ျခင္းမျပဳရေသးမီ ဗိုက္ၾကီးမည္ကိုစိုး၏။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ေဂၚလီေဘဆင္ႏွင့္ အရဲစြန္႔ၿပီး လာေတြ႕ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
`ေအးဗ်ာ.. ခက္ေတာ့.. ခက္သား´
ဒါ သူရြတ္ေနက် စကားလံုးသာျဖစ္၏။ ထိုစကားအဆံုး၌ ဟန္ပါပါႏွင့္ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚမွာဆြဲယူၿပီး အကူနပ္စ္မေလးအား..။
`ေဆးခန္း ခဏပိတ္ထားမယ္ေနာ္´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ´
လွပေတာင့္တင္းေသာ တင္ရင္ခါး အခ်ိဳးညီညီလွပေသာ ပြင့္ကဲ့သို႔ေသာလူနာမ်ားလာလွ်င္ ေဒါက္တာေဘဆင္ သည္သို႔ပင္ေဆးခန္းကို ယာယီရပ္ထားေလ့ရွိသည္မွာၾကၿပီ။ နပ္စ္မေလးကိုယ္တုိင္လည္း နပ္ဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရ ဆရာမမဟုတ္။ ဖင္ၾကည့္ၿပီးခန္႔ထးေသာ အကူဆရာမျဖစ္သည္မို႔ ေဘဆင္၏ ေစာက္က်င့္ကို နပ္ၿပီးသားပင္။ ဆရာမေလးက ပြင့္ကို အားေပးသလိုၿပံဳးျပၿပီး ေဆးခန္းတံခါးမၾကီးကို ဆြဲေစ့လိုက္သည္။
`ကဲ.. ပြင့္.. အဲဒီကုတင္မွာ လွဲလိုက္၊ က်ဳပ္က လူရင္းေတြမို႔သာလုပ္ေပးတာေနာ။´
`ေက်းဇူးပါပဲ.. ေဒါက္တာရယ္´
ပြင့္က အနီးရွိစားပြဲေလးေပၚသို႔ လက္ထဲတြင္ကိုင္လာေသာ လက္ေပြ႕အိတ္ႏွင့္ ေခါက္ထီးေလးကို တင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။
`မ်က္ေစ့မွိတ္ထားေနာ္.. ပြင့္´
`ဟုတ္ကဲ့.. ေဒါက္တာ´
`ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ထား..ဟုတ္ပီ… နဲနဲ.. နဲနဲေလး ကားလိုက္ အဲ.. အိုေကၿပီ´
ပြင့္မ်က္ေစ့မွိတ္ထားပါသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္၏လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ ပြင့္ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးေမႊလိုက္သည္။
`အ.. အဟင့္.. ယားတယ္. ေဒါက္တာ´
`ဟို.. အေခ်ာင္းၾကီးက်ေတာ့ မယားဘူးလား´
`အို.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ဟင့္.´
ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းသို႔ တစ္မိနစ္ခန္႔ေမႊလိုက္ေသာအခါ ခၽြဲက်ိေသာေစာက္ေရမ်ား စိုက်လာ၏။ ေဒါက္တာေဘဆင္က မ်က္ေစ့ေလးမွိတ္၍ၿငိမ္ေနေသာ ပြင့္၏လွပေသာမ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီရွည္ၾကီးကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ နီေၾကာင္ေၾကာင္လီးေမႊးၾကီးမ်ားၾကားမွ ေဂၚလီသီးမ်ား အစီအရီခြဲစိပ္ထည့္သြင္းထားေသာ ေျပာင္းဖူးသ႑ာန္လီးတန္ၾကီးမွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ၾကီး ထြက္ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ေဂၚလီ လီးၾကီးထိပ္က အတန္ငယ္လံုးၿပီး ကြမ္းသီေခါင္းၾကီးမွာ လံုး၀င္းစိုလက္ေန၏။ ပြင့္မွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္အသံ၊ အ၀တ္ခ်င္းထိခိုက္သံေတြၾကားၿပီးမွ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေႏြးေထြးမာေက်ာေသာ အရာၾကီးတစ္ခုထုိးသြင္းလိုက္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ပြင့္စိတ္ထဲ၌ ခေလးဖ်က္ခ်ေသာ ကိရိယာတို႔မည္သည္မွာ ေယာက္်ားလီးကဲ့သို႔ပါပဲလားဟု မွတ္ယူလိုက္မကာ အသာမွိန္း၍ ေနလိုက္သည္။ 
ကုတင္ေအာက္မွ မတ္တပ္ရပ္၍ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထားေသာ ပြင့္၏ဆူၿဖိဳးေမာက္ၾကြားေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ၾကီးထဲသို႔ ေဂၚလီလီးၾကီးကို တရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ထိုးသြင္းေနေသာ မစၥတာေဘဆင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ကုတင္ေစာင္းကိုသာ ကိုင္ထားၿပီး အျခားဘာႏွင့္မွ်မထိရေအာင္ သတိႏွင့္ သြင္းထည့္လုိက္သည္။
`ျဗြတ္..ဘြပ္´
`အ.. အား.. ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္´
`နာလို႔လား.. ပြင့္´
`နာတာမဟုတ္ဘူး… တစ္မ်ိဳးၾကီးမို႔ပါ´
`ဒါက ေနာက္ဆံုးေပၚခေလးဖ်က္ခ်တဲ့ အတန္ေလပြင့္ရဲ႕၊ သိပ္လဲမနာဘူးမဟုတ္ာလား´
`အင္း.. ၾကပ္ေတာ့.. ၾကပ္တယ္ေဒါက္တာ´
`ၾကပ္မွ ခံလို႔ေကာင္းမွာေပ့ါ ပြင့္ရဲ႕ မႈတ္ဖူးလား´
`အဟင့္.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ ကၽြတ္´
ေဂၚလီးသီးၾကီးမ်ားက ပြင့္ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ေလ်ာဆင္းေနၾကရာ ပြင့္မွာ တေျဖးေျဖး တြန္႔လိမ္လာမိေလ၏။
`ေဒါက္တာဟာၾကီးက တစ္မ်ိဳးပဲကြယ္´
`ဟိုဟာနဲ႔တူတယ္.. မို႔လား.. ဟင္´
`အင္း.. အစိအစိေတြပါတာတစ္ခုပဲ သိလား´
`ဟုတ္တယ္ပြင့္ရဲ႕ ဒါနဲ႔ထိုးခ်ေပးလုိက္ရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ေနရသလိုပဲ အရသာရွိၿပီး ခေလးလဲပ်က္က်ေရာေလ  ဟဲဟဲဟဲ´
`အင့္.. အင္းး.. အင္း.. ရွီး ကၽြတ္ကၽြတ္´
ပြင့္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ကုတင္ေဘာင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားကာ မ်က္စိကိုတြင္တြင္ၾကီး မွိတ္ထားဆဲပင္။
`ျပြတ္ဘြပ္.. ျပြတ္ဘြပ္.. ျပြတ္ဘြပ္´
`အလာလာ.. အလာလာ.. ကၽြတ္´
`နာရင္.. နာတယ္.. ေကာင္းရင္ေကာင္းတယ္ေျပာေနာ္.. ပြင့္သိလား´
`ေကာင္ပါတယ္.. ေဒါက္တာ´
`အဆံုထိေရာပြင့္.. ၀င္ရဲ႕လားဟင္´
`ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ ၀င္ပါတယ္.. အား´
ေဒါက္တာေဘဆင္က ခၽြန္ျမေသာႏွာေခါင္းၾကီးနီလာၿပီး တေျဖးေျဖးအရွိန္တက္လာက အသြင္းအထုတ္ ခပ္သြက္သြက္ေလးလႈပ္ရွားလာေတာ့၏။
`ျပြတ္.. ျပြတ္.. ျပြတ္..ျပြတ္.. ျပြတ္´
`အင့္.. အင့္.. အင့္.. အင့္.. အင္း´
ပြင့္တစ္ကိုယ္လံုး ငလ်င္လႈပ္သလိုေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ခါရမ္းေနသည္။ ကုတင္ၾကီးမွာလဲ သိသိသာသာၾကီး လႈပ္ခါလာသည္။
`ျပြတ္..ဖပ္..ဖပ္.. ျပြတ္…ျပြတ္´
`အား.. အား.. အား.. ရွီး…ကၽြတ္ကၽြတ္.. ကၽြတ္ ေဒါက္တာဟာၾကီးက ေယာက္်ားနဲ႔ လုပ္ေနသလိုပဲေနာ္´
`ခံလို႔ေကာင္းတယ္မို႔လား ပြင့္´
`ဟုတ္ကဲ့.. အင့္.. အိ.. အင့္.. အင့္..´
`မ်က္ေစ့မဖြင့္နဲ႔ေနာ္.. လန္႔သြားမွာစိုလို႔ သတိေပးထားတာပါ´
`ဟုတ္ကဲ့ မဖြင့္ပါဘူး ေဒါက္တာ´
`ျပြတ္.. ဘြပ္.. ဘြပ္.. ျပစ္ျပစ္ျပြတ္´
`အင့္.. အင့္.. အင့္.. အ.. အား  အား´
ပြင့္ေျခေထာက္မ်ား အစြမး္ကုန္ထားသြားသည္။ ေစာက္စိၾကီးက ေငါက္ေတာက္ၾကီးျပဴးထြက္လာၾကရာ ေဂၚလီသီးၾကီးမ်ားႏွင့္ ဒါးခ်င္ယွဥ္ခုတ္ေနသည့္အလား အသြားအျပန္တိုက္မိၾကေလရာ ပြင့္မွာ အရာသအရွိၾကီး ရွိရွိ သြားၿပီး ထုိသားဖက္ကိရိယာၾကီးကို မည္မွ်ပင္ေပးရေပးရ ၀ယ္ယူသြားရန္စဥ္းစားမိေလသည္။
`ပြင့္ ထြက္ခါနီးပလားဟင္´
`အင္း.. ဟုတ္တယ္.. ၿပီးခ်င္ေနၿပီ ေဒါက္တာ´
`ပြင့္ ခြင့္ျပဳေနာ္.. အေမာေျပေအာင္ ဆရာကအသာေလး အေပၚက ဖိအိပ္ေပးထားမယ္´
`ရပါတယ္ ေဒါက္တာ´
ဥာဏ္မ်ားေသာ မစၥတာေဘဆင္က ပြင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လီးၾကီးကို အဆံုးဖီသြင္းၿပီး အားရပါးရၾကီး ေဆာင့္လိုးၿပီး ပြင့္ႏို႔ၾကီးႏွစ္လံုးေပၚသို႔ မ်က္ႏွာၾကီးအပ္ခါ ေမွာက္အိပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္က တင္းၾကပ္စြာပူးကပ္ေနဆဲမွာပင္ တင္းကနဲ႔ တင္းကနဲ႔ အရွိန္မေသေသးဘဲ ရုန္းကန္ေနၾကေလေသးသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္က လီးတန္ၾကီးကို အသာအယာဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ပြင့္ေစာက္ပတ္ကို ျဖဲၾကည့္လို္ကသည္။
ဟစိ ဟစိႏွင့္ အရွိန္မေသေသးေခ်။
`ပြင့္က ညွပ္အား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာဘဲ´
`ရွင္ ဘာညွပ္အားလဲ ေဒါက္တာ´
`ေအာ္ ၾကြက္သားေတြက သိပ္သန္စြမး္တယ္လို႔ ကရိယာကို မနဲၾကီး ဆြဲထုတ္ရာမယ္´
`အဟင္း.. ပြင့္ောတ့ ဘာမွမသိဘူး´
`ကဲ စိတ္ခ်သြားရပါၿပီ ပြင့္၊ အဲ ၿပီးေတာ့ ဆရာပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္အိပ္ႏိုင္ပါတယ္ပြင့္ ခေလးရစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။´
`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဒါက္တာ´
`ပြင့္သားအိမ္ကို အၿပီးထိုးခြဲျပစ္လိုက္လို႔ပါ´
`ရွင္.. ဟုတ္လား.. သိပ္မနာပါလား´
`ကိရိယာ.. ေကာင္းလို႔ေပ့ါပြင့္ရဲ႕´
`ေဒါက္တာကိရိယာကို ပြင့္ခဏၾကည့္ပါရေစ´
`ဟာ ဒါ ေနာက္ဆံုးေပၚကိရိယာ ပြင့္ရဲ႕ ဟဲဟဲ အခုပဲ ေရခဲဗူးထဲထည့္ၿပီး သိမ္းလိုက္ၿပီေလပြင့္ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လာခဲ့အံုးေပ့ါ´
`ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ အခုလဲ ေမၿမိဳ႕က အျပန္မွ ရန္ကုန္ကိုတန္းမဆင္းေသးပဲ ေဒါက္တာဆီ၀င္လာတာ ေနာက္လဲၾကံဳမွာပါ´
ပြင့္က ထမီျပင္၀တ္စဥ္ ေပါင္ၾကားသို႔ မစၥတာေဘဆင္၏ လေရမ်ားစီးက်လာသည္။
`ပြင့္ ေရခ်ိဳးခန္းခဏသြားခ်င္တယ္ ေဒါက္တာ´
`သြားေလပြင့္ ဒီတံခါးဖြင့္၀င္သြား´
ပြင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ၿပီး ထမီကိုလွန္ကာ ေစာက္ပတ္ကိုၿဖဲၿပီး ေရသံုးေလးခြက္ပက္သြင္းလိုက္ရာ ေသြးစ ေသြးေနေလးမ်ားႏွင့္ အျဖဴဖက္မ်ား က်ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ႔ကိရိယာက ခံလို႔ေကာင္းသာဟု စိတ္ထဲကေတြးမိရင္ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။
`ဘယ္ေလာက္က်လဲ ေဒါက္တာ´
`မိတ္ေဆြရင္းေတြပဲ ေငြေၾကးစကားမေျပာပါနဲ႔ ပြင့္ရယ္၊ ၾကံဳရင္လည္း ၀င္ခဲ့ေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါစမ္းသပ္ရေအာင္´
`စိတ္ခ်ပါေဒါက္တာရဲ႕ က်မကလဲ အဲဒီကိရိယာကို ေလ့လာခ်င္ေသးတာပါ ကဲ သြားမယ္ေနာ္´
`အိုေက ဂြတ္ဘိုင္´
ျမန္မာျပည္ေရာက္ မစၥတာေဘဆင္လို အပ္ပုန္းေတြႏွင့္ ပြင့္တို႔လို မလည္မရႈပ္မေလးေတြ မည္မွ်ရွိေနမည္းကို မည္သူမွ်မသိႏိုင္ ၾကေလပါတကား။

ၿပီးပါၿပီ။

credit:မူရင္းေရးသားသူ